O Harry Bond Bressler αναφέρει στο βιβλίο του “Η Θεραπεία των Ζωνών”, “...η πιεσοθεραπεία ήταν γνωστή στις κεντρικές χώρες της Ευρώπης και εφαρμόζονταν από την εργατική τάξη αυτών των χωρών ως επίσης κι από εκείνους που φρόντιζαν τις ασθένειες των βασιλέων και της ανώτερης τάξης”. (Zone Therapy by Harry Bond Bressler)
Το 1582 εκδίδεται ένα απο τα πρώτα συγγράμματα για την "Θεραπεία των ζωνών" απο δύο Ευρωπαίους γιατρούς, τους Dr. Adamus και Dr. Atatis.
Tο 1890 o Sir Henry Head διεξάγει νευρολογικές μελέτες και συσχετίζει ζώνες στο δέρμα που παρουσίαζαν υπερευαισθησία στην πίεση, με όργανα που ασθενούσαν. Μετά απο πολλά χρόνια κλινικών ερευνών εγκαθιδρύει αυτό που έγινε γνωστό ως "Οι ζώνες του Head" ή "ζώνες του υπεράλγους". Απο κει ξεκινάει επι της ουσίας η μελέτη των αντανακλαστικών.
Την ίδια περίοδο οι Γερμανοί εξέταζαν την επιδραση της μάλαξης στη θεραπεία των ασθενειών. Στις αρχές του 1900 οι τεχνικές μάλαξης αναπτύχθηκαν στη Γερμανία κι έγιναν γνωστές ως "αντανακλαστική μάλαξη". Τότε ήταν και η πρώτη φορά που τα οφέλη των τεχνικών της μάλαξης αποδόθηκαν αποκλειστικά σε αντανακλαστικές δράσεις.
Το 1893 ο Dr. Alfons Cornelius ήταν πιθανόν ο πρώτος που εφάρμοσε μάλαξη στις "αντανακλαστικές ζώνες" και το 1902 εκδίδει το χειρόγραφό του "Σημεία πίεσης, η προέλευση και η σημασία τους".
Στην άλλη άκρη της Ευρώπης, την ίδια περίπου εποχή, ξεκινάει η Ρωσική ενασχόληση με τα αντανακλαστικά.
Ο ιδρυτής της Ρωσικής φυσιολογίας Ivan Sechenov (ο οποίος ανακάλυψε την εγκεφαλική αναχαίτιση των νωτιαίων αντανακλαστικών) εκδίδει το 1870 το δοκίμιο με τίτλο “Ποιος πρέπει να ερευνήσει τα προβλήματα της Ψυχολογίας και πώς”. Οι ψυχολόγοι της ομάδας του Vladimir Bekhterev - ιδρυτή του Ινστιτούτου του Εγκεφάλου στο St Petersburg – με αφορμή αυτό το δοκίμιο, ξεκινούν τη μελέτη για την αντιμετώπιση ψυχολογικών προβλημάτων μέσω των αντανακλαστικών. Την ίδια εποχή ο Ivan Pavlov (1849 – 1936) διαβάζει την εργασία του Sechenov και θεωρεί το βιβλίο του “Αντανακλαστικά στον εγκέφαλο” σαν την πιο σημαντική θεωρητική πηγή σχετικά με τον προσδιορισμό της συμπεριφοράς μέσω εξαρτημένων αντανακλαστικών.
Ενώ η έρευνα ξεκίνησε στην Ευρώπη, η εξέλιξη και εδραίωση της Ρεφλεξολογίας στη σύχρονη μορφή της έγινε στην Αμερική, κυρίως απο τον Dr William Fitzgerald, που θεωρείται ο ιδρυτής της Θεωρίας των Ζωνών και αποτελεί τη θεωρία πάνω στην οποία βασίζεται η σύγχρονη Ρεφλεξολογία.
Αυτός είναι ο λόγος που η Ρεφλεξολογία πολλές φορές αναφέρεται και ως Ζωνοθεραπεία.
Ο Dr William Fitzgerald γεννήθηκε στο Connecticut το 1872. Αποφοίτησε από την ιατρική σχολή του πανεπιστημίου του Vermont το 1895 και έκανε την πρακτική του στη Βιέννη και το Λονδίνο.
Η σπουδές του και η έρευνά του οδήγησαν τον Fitzgerald στην ανακάλυψη ότι, με την εφαρμογή πίεσης στα δάκτυλα, δημιουργούνταν ένα τοπικό αναισθητικό αποτέλεσμα στο χέρι, στο βραχίονα, στους ώμους, στη μασέλα, στο πρόσωπο, στο αυτί και στη μύτη.
Εφάρμοζε την πίεση χρησιμοποιώντας σφιχτές ελαστικές λωρίδες στο μέσο τμήμα κάθε δακτύλου, ή μικρές λαβίδες που τοποθετούσε στα άκρα. Με αυτη την τεχνική μπορούσε να εκτελεί ακόμα και μικρές χειρουργικές επεμβάσεις.
Ο Dr. Fitzgerald εξελίσσοντας ακόμα περισσότερο την εργασία του, ταξινόμησε το σώμα σε ζώνες, τις οποίες χρησιμοποιούσε για να πετύχει αναισθητικό αποτέλεσμα. Ασκώντας πίεση σ’ ένα συγκεκριμένο σημείο του σώματος,παρατήρησε οτι κάποια άλλα σημεία στην ίδια ζώνη του σώματος, επηρεάζονταν.
Ο Fitzgerald διαχώρισε το σώμα σε δέκα κάθετες ζώνες από την κορυφή της κεφαλής μέχρι τα άκρα των δακτύλων των ποδιών. Ο αριθμός δέκα ανταποκρίνεται στον αριθμό των δακτύλων των χεριών και των ποδιών. Κάθε δάκτυλο του χεριού και του ποδιού αντιστοιχεί σε κάποια ζώνη. Ο αντίχειρας και το μεγάλο δάχτυλο του ποδιού πέφτουν στην ζώνη 1. Τα μικρά δάχτυλα ποδιού και χεριού πέφτουν στη ζώνη 5.
Η θεωρία είναι ότι τα μέρη του σώματος που βρίσκονται σε μια συγκεκριμένη ζώνη αλληλοεπηρεάζονται.
Στο βιβλίο του "Θεραπεία των Ζωνών", ο Fitzgerald περιγράφει πως ανακάλυψε την κεντρική ιδέα της θεραπείας των ζωνών. "Συμπτωματικά ανακάλυψα ότι η πίεση με ένα "καθετήρα" στο βλεννογόνο της μύτης (εκεί που το δέρμα ενώνεται με τη μυξώδη μεμβράνη) έδωσε ένα αναισθητικό αποτέλεσμα σαν να είχε εφαρμοστεί διάλυμα κοκαίνης. Στη συνέχεια ανακάλυψα ότι υπήρχαν κι άλλα σημεία στη μύτη, στο στόμα, στο λάρυγγα και στις δύο επιφάνειες της γλώσσας, τα οποία εάν πιέζονταν σταθερά αναισθητοποιούσαν συγκεκριμένες αισθητήριες περιοχές. Επίσης, ότι πιέσεις που ασκούνταν σε οποιαδήποτε σωματική απόφυση, στα χέρια, στα πόδια και πάνω στις αρθρώσεις, προκαλούσαν το ίδιο χαρακτηριστικό αποτέλεσμα στην ανακούφιση του πόνου. Επίσης ανακάλυψα ότι όταν ο πόνος είχε περάσει, τις περισσότερες φορές είχε ανακουφιστεί και η αιτία που προκαλούσε τον πόνο. Αυτό με οδήγησε να χαρτογραφήσω τις διάφορες περιοχές και τους συσχετισμούς τους, ως επίσης να σημειώσω τις συνθήκες που επηρεάζονταν μέσω αυτών. Ονόμασα αυτή την επιστήμη "Θεραπεία των Ζωνών" .
Το 1915 ο Bowers έγραψε το άρθρο που περιέγραψε αυτή τη θεραπεία πρώτη φορά δημοσίως και την αποκάλεσε "Θεραπεία των Ζωνών". Αυτό το άρθρο δημοσιεύτηκε στο Περιοδικό για Ολους με τον τίτλο "Για να σταματήσετε τον πονόδοντο πιέστε τα δάκτυλα του ποδιού σας".
Όπως ήταν αναμενόμενο το άρθρο αυτό προκάλεσε μεγάλο ενδιαφέρον αλλά και αμφισβητήσεις.
Το 1917 η συνδυασμένη δουλειά των Fitzgerald και Bowers εκδόθηκε στο βιβλίο “Θεραπεία των Ζωνών”. Διαγράμματα των ζωνών του ποδιού και τα αντίστοιχα τμήματα των δέκα ζωνών του σώματος εμφανίστηκαν στην πρώτη έκδοση αυτού του βιβλίου. Αλλά οι αντανακλαστικές ζώνες των ποδιών - τόσο κρίσιμες στη σύγχρονη Ρεφλεξολογία - δεν είχαν τραβήξει την ιδιαίτερη προσοχή του Dr. Fitzerald.
Τόσο ο Fitzgerald όσο και οι θεωρίες του δεν έγιναν αποδεκτές με ενθουσιασμό από το ιατρικό κατεστημένο γενικά, αλλά ένας φυσικός, ο Dr. Joseph Shelby Riley, χρησιμοποίησε αυτή τη μέθοδο για πολλά χρόνια. Ο Dr. Riley εξευγένισε τις τεχνικές και κατασκεύασε τα πρώτα λεπτομερή διαγράμματα και σχέδια των αντανακλαστικών σημείων που βρίσκονται στα πόδια. Στις ήδη υπάρχουσες κάθετες ζώνες, πρόσθεσε την ανακάλυψή του των οκτώ οριζοντίων γραμμών. Το πρώτο βιβλίο του "Η θεραπεία των Ζωνών Απλοποιημένη" εκδόθηκε το 1919. Έγραψε τέσσερα βιβλία, κυρίως αφιερωμένα στη θεραπεία των ζωνών.
Από τη Θεωρία των Zωνών στη Ρεφλεξολογία.
Οι Fitzgerald, Bowers και Riley ερεύνησαν, ανέπτυξαν, εφάρμοσαν και εδραίωσαν τη θεωρία της θεραπείας κατά ζώνες, αλλά η βοηθός του Dr. Riley, η Eunice Ingham ήταν αυτή που συνέβαλε τα μέγιστα στη χαρτογράφηση, διάδοση και εγκαθίδρυση της σύγχρονης Ρεφλεξολογίας.
Η Eunice Ingham (1879 – 1974) διακαιωματικά αποκαλείται η μητέρα της σύγχρονης Ρεφλεξολογίας. Χρησιμοποιούσε τη θεραπεία των ζωνών στη δουλειά της, αλλά είχε την πεποίθηση ότι τα πόδια πρέπει να είναι ο συγκεκριμένος στόχος για θεραπεία, εξ’ αιτίας της υψηλής αισθητήριας φύσης τους. Χαρτογράφησε τα πόδια σε σχέση με τις ζώνες και τις επιδράσεις τους στην υπόλοιπη ανατομία, μέχρι που σχεδίασε στα πόδια ένα χάρτη ολόκληρου του σώματος.
Η Eunice Ingham παρουσίασε τη δουλειά της στο κοινό και έδωσε πολλές διαλέξεις σε συνέδρια. Δίδαξε τη Ρεφλεξολογία σε φυσιοθεραπευτές, φυσιοπαθητικούς, οστεοπαθητικούς και μασέρ. Έγραψε δύο βιβλία, το 1938 "Ιστορίες που μπορούν να πουν τα πόδια" και το 1963 "Ιστορίες που έχουν πει τα πόδια". Σήμερα η κληρονομιά της συνεχίζεται υπό τις οδηγίες του ανιψιού της Dwight Byers ο οποίος διευθύνει το Διεθνές Ινστιτούτο Ρεφλεξολογίας στο St. Petersburg.
Πηγές:
Issel, Christine, Reflexology: Art, Science and History, New Frontier Publishing, 1951
Lamboley, Denis, La Reflexologie pour tous, Marabout, 2001
Dougans, Inge and Ellis, Suzanne, Ρεφλεξολογία, Εκδόσεις Αλκυών, 2000
Ο ιδρυτής της Ρωσικής φυσιολογίας Ivan Sechenov (ο οποίος ανακάλυψε την εγκεφαλική αναχαίτιση των νωτιαίων αντανακλαστικών) εκδίδει το 1870 το δοκίμιο με τίτλο “Ποιος πρέπει να ερευνήσει τα προβλήματα της Ψυχολογίας και πώς”. Οι ψυχολόγοι της ομάδας του Vladimir Bekhterev - ιδρυτή του Ινστιτούτου του Εγκεφάλου στο St Petersburg – με αφορμή αυτό το δοκίμιο, ξεκινούν τη μελέτη για την αντιμετώπιση ψυχολογικών προβλημάτων μέσω των αντανακλαστικών. Την ίδια εποχή ο Ivan Pavlov (1849 – 1936) διαβάζει την εργασία του Sechenov και θεωρεί το βιβλίο του “Αντανακλαστικά στον εγκέφαλο” σαν την πιο σημαντική θεωρητική πηγή σχετικά με τον προσδιορισμό της συμπεριφοράς μέσω εξαρτημένων αντανακλαστικών.
Ενώ η έρευνα ξεκίνησε στην Ευρώπη, η εξέλιξη και εδραίωση της Ρεφλεξολογίας στη σύχρονη μορφή της έγινε στην Αμερική, κυρίως απο τον Dr William Fitzgerald, που θεωρείται ο ιδρυτής της Θεωρίας των Ζωνών και αποτελεί τη θεωρία πάνω στην οποία βασίζεται η σύγχρονη Ρεφλεξολογία.
Αυτός είναι ο λόγος που η Ρεφλεξολογία πολλές φορές αναφέρεται και ως Ζωνοθεραπεία.
Ο Dr William Fitzgerald γεννήθηκε στο Connecticut το 1872. Αποφοίτησε από την ιατρική σχολή του πανεπιστημίου του Vermont το 1895 και έκανε την πρακτική του στη Βιέννη και το Λονδίνο.
Η σπουδές του και η έρευνά του οδήγησαν τον Fitzgerald στην ανακάλυψη ότι, με την εφαρμογή πίεσης στα δάκτυλα, δημιουργούνταν ένα τοπικό αναισθητικό αποτέλεσμα στο χέρι, στο βραχίονα, στους ώμους, στη μασέλα, στο πρόσωπο, στο αυτί και στη μύτη.
Εφάρμοζε την πίεση χρησιμοποιώντας σφιχτές ελαστικές λωρίδες στο μέσο τμήμα κάθε δακτύλου, ή μικρές λαβίδες που τοποθετούσε στα άκρα. Με αυτη την τεχνική μπορούσε να εκτελεί ακόμα και μικρές χειρουργικές επεμβάσεις.
Ο Dr. Fitzgerald εξελίσσοντας ακόμα περισσότερο την εργασία του, ταξινόμησε το σώμα σε ζώνες, τις οποίες χρησιμοποιούσε για να πετύχει αναισθητικό αποτέλεσμα. Ασκώντας πίεση σ’ ένα συγκεκριμένο σημείο του σώματος,παρατήρησε οτι κάποια άλλα σημεία στην ίδια ζώνη του σώματος, επηρεάζονταν.
Η θεωρία είναι ότι τα μέρη του σώματος που βρίσκονται σε μια συγκεκριμένη ζώνη αλληλοεπηρεάζονται.
Στο βιβλίο του "Θεραπεία των Ζωνών", ο Fitzgerald περιγράφει πως ανακάλυψε την κεντρική ιδέα της θεραπείας των ζωνών. "Συμπτωματικά ανακάλυψα ότι η πίεση με ένα "καθετήρα" στο βλεννογόνο της μύτης (εκεί που το δέρμα ενώνεται με τη μυξώδη μεμβράνη) έδωσε ένα αναισθητικό αποτέλεσμα σαν να είχε εφαρμοστεί διάλυμα κοκαίνης. Στη συνέχεια ανακάλυψα ότι υπήρχαν κι άλλα σημεία στη μύτη, στο στόμα, στο λάρυγγα και στις δύο επιφάνειες της γλώσσας, τα οποία εάν πιέζονταν σταθερά αναισθητοποιούσαν συγκεκριμένες αισθητήριες περιοχές. Επίσης, ότι πιέσεις που ασκούνταν σε οποιαδήποτε σωματική απόφυση, στα χέρια, στα πόδια και πάνω στις αρθρώσεις, προκαλούσαν το ίδιο χαρακτηριστικό αποτέλεσμα στην ανακούφιση του πόνου. Επίσης ανακάλυψα ότι όταν ο πόνος είχε περάσει, τις περισσότερες φορές είχε ανακουφιστεί και η αιτία που προκαλούσε τον πόνο. Αυτό με οδήγησε να χαρτογραφήσω τις διάφορες περιοχές και τους συσχετισμούς τους, ως επίσης να σημειώσω τις συνθήκες που επηρεάζονταν μέσω αυτών. Ονόμασα αυτή την επιστήμη "Θεραπεία των Ζωνών" .
Το 1915 ο Bowers έγραψε το άρθρο που περιέγραψε αυτή τη θεραπεία πρώτη φορά δημοσίως και την αποκάλεσε "Θεραπεία των Ζωνών". Αυτό το άρθρο δημοσιεύτηκε στο Περιοδικό για Ολους με τον τίτλο "Για να σταματήσετε τον πονόδοντο πιέστε τα δάκτυλα του ποδιού σας".
Όπως ήταν αναμενόμενο το άρθρο αυτό προκάλεσε μεγάλο ενδιαφέρον αλλά και αμφισβητήσεις.
Το 1917 η συνδυασμένη δουλειά των Fitzgerald και Bowers εκδόθηκε στο βιβλίο “Θεραπεία των Ζωνών”. Διαγράμματα των ζωνών του ποδιού και τα αντίστοιχα τμήματα των δέκα ζωνών του σώματος εμφανίστηκαν στην πρώτη έκδοση αυτού του βιβλίου. Αλλά οι αντανακλαστικές ζώνες των ποδιών - τόσο κρίσιμες στη σύγχρονη Ρεφλεξολογία - δεν είχαν τραβήξει την ιδιαίτερη προσοχή του Dr. Fitzerald.
Τόσο ο Fitzgerald όσο και οι θεωρίες του δεν έγιναν αποδεκτές με ενθουσιασμό από το ιατρικό κατεστημένο γενικά, αλλά ένας φυσικός, ο Dr. Joseph Shelby Riley, χρησιμοποίησε αυτή τη μέθοδο για πολλά χρόνια. Ο Dr. Riley εξευγένισε τις τεχνικές και κατασκεύασε τα πρώτα λεπτομερή διαγράμματα και σχέδια των αντανακλαστικών σημείων που βρίσκονται στα πόδια. Στις ήδη υπάρχουσες κάθετες ζώνες, πρόσθεσε την ανακάλυψή του των οκτώ οριζοντίων γραμμών. Το πρώτο βιβλίο του "Η θεραπεία των Ζωνών Απλοποιημένη" εκδόθηκε το 1919. Έγραψε τέσσερα βιβλία, κυρίως αφιερωμένα στη θεραπεία των ζωνών.
Από τη Θεωρία των Zωνών στη Ρεφλεξολογία.
Οι Fitzgerald, Bowers και Riley ερεύνησαν, ανέπτυξαν, εφάρμοσαν και εδραίωσαν τη θεωρία της θεραπείας κατά ζώνες, αλλά η βοηθός του Dr. Riley, η Eunice Ingham ήταν αυτή που συνέβαλε τα μέγιστα στη χαρτογράφηση, διάδοση και εγκαθίδρυση της σύγχρονης Ρεφλεξολογίας.
Η Eunice Ingham (1879 – 1974) διακαιωματικά αποκαλείται η μητέρα της σύγχρονης Ρεφλεξολογίας. Χρησιμοποιούσε τη θεραπεία των ζωνών στη δουλειά της, αλλά είχε την πεποίθηση ότι τα πόδια πρέπει να είναι ο συγκεκριμένος στόχος για θεραπεία, εξ’ αιτίας της υψηλής αισθητήριας φύσης τους. Χαρτογράφησε τα πόδια σε σχέση με τις ζώνες και τις επιδράσεις τους στην υπόλοιπη ανατομία, μέχρι που σχεδίασε στα πόδια ένα χάρτη ολόκληρου του σώματος.
Η Eunice Ingham παρουσίασε τη δουλειά της στο κοινό και έδωσε πολλές διαλέξεις σε συνέδρια. Δίδαξε τη Ρεφλεξολογία σε φυσιοθεραπευτές, φυσιοπαθητικούς, οστεοπαθητικούς και μασέρ. Έγραψε δύο βιβλία, το 1938 "Ιστορίες που μπορούν να πουν τα πόδια" και το 1963 "Ιστορίες που έχουν πει τα πόδια". Σήμερα η κληρονομιά της συνεχίζεται υπό τις οδηγίες του ανιψιού της Dwight Byers ο οποίος διευθύνει το Διεθνές Ινστιτούτο Ρεφλεξολογίας στο St. Petersburg.
Πηγές:
Issel, Christine, Reflexology: Art, Science and History, New Frontier Publishing, 1951
Lamboley, Denis, La Reflexologie pour tous, Marabout, 2001
Dougans, Inge and Ellis, Suzanne, Ρεφλεξολογία, Εκδόσεις Αλκυών, 2000
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου