Ρεφλεξολογία και Έρευνα.

Αφορμή γι αυτό το post στάθηκε μια ερώτηση που μου έγινε, σε παρουσίαση έρευνας σχετικής με τον τρόπο δράσης της Ρεφλεξολογίας, σε σπουδαστές Ρεφλεξολογίας. Ευχαριστώ την Ειρήνη για το ερώτημά της. 

Έρευνα! Μια λέξη που νομίζω ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε κάθε τομέα της ανθρώπινης δραστηριότητας.
Μια λέξη και μια διαδικασία που προκαλεί σκέψεις, δραστηριότητες, προβληματισμούς, συζητήσεις, από αρχαιοτάτων ετών.

Στο πέρασμα των αιώνων, η έρευνα, απέκτησε πολλές ετικέτες. Πέρασε από πολλά στάδια.

Από αιτία για να ρίξουν κάποιον στην πυρά και το κυνήγι των μαγισσών, ως την ακριβώς αντίθετη θέση. Να είναι η κυρίαρχη και ενίοτε η μόνη αιτία για να γίνει αποδεκτό οτιδήποτε.

Η ανάπτυξη του ορθολογισμού, έβαλε την επιστημονική έρευνα σε πρώτη θέση. Κάθε γνωστικό πεδίο που θέλει να σέβεται τον εαυτό του πρέπει να αναπτύξει και το ερευνητικό του πεδίο.


Πέρα όμως από το “φαίνεσθαι” υπάρχει και το “είναι”. Οι μεγαλύτερες και σημαντικότερες ανακαλύψεις έγιναν από ανθρώπους που αφοσιώθηκαν στο αντικείμενό τους, χωρίς να υπολογίζουν στα φώτα και την αίγλη της δημοσιότητας και της “εγκυρότητας”. ¨Ήταν έρευνες που ξεκινούσαν από εκείνη την εσωτερική φλόγα που όταν ανάψει, δε μπορείς να κάνεις τίποτα άλλο από το να αφεθείς και ενίοτε να καείς απ αυτήν.

Τι είναι όμως έρευνα; Τι είναι επιστημονική έρευνα; Τι μπορεί να καθορίσει κάθε φορά την εγκυρότητά της; Γιατί γίνεται;

Χιλιάδες τόμοι έχουν γραφτεί, χιλιάδες ώρες διδασκαλίας σε εκπαιδευτικά ιδρύματα και εκατομμύρια ώρες από χιλιάδες ανθρώπους σε εργαστήρια. Ορισμοί, μέθοδοι, κριτήρια. Ταξινομημένα και με διαφορετικούς βαθμούς εγκυρότητας, αξιοπιστίας και αποδοχής.

Μετά από αυτή τη μικρή εισαγωγή έρχομαι στο ερώτημα της Ειρήνης. “Πρέπει όλα να αποδεικνύονται;”

Ναι! Άλλωστε, όλοι μας, ακόμα κι αν δεν το κάνουμε πάντα συνειδητά, ψάχνουμε για απαντήσεις και αποδείξεις.
Στα απλά και στα καθημερινά πράγματα, ακόμα και στα συναισθήματά μας, ψάχνουμε ένα γιατί. Ακόμα κι αν δεν το βρίσκουμε, ακόμα κι αν αποδεχόμαστε ότι δεν υπάρχει πάντα ένα “διότι” σε κάθε “γιατί”, ο άνθρωπος θέλει να μαθαίνει. Έχει ανάγκη να μαθαίνει.
Είναι άλλο πράγμα το αν θέλω να μάθω το “διότι” ή αν στη συγκεκριμένη συγκυρία, δε μπορώ να το βρω και άλλο πράγμα το αν υπάρχει ή πρέπει να υπάρχει το “γιατί”.

Πιστεύω πως το “γιατί” είναι συνυφασμένο με την ανθρώπινη λειτουργία της νόησης. Το πως αυτή τη λειτουργία την μετατρέπουμε σε εργαλείο οριοθέτησης και καμία φορά περιορισμού της σκέψης, η σε εργαλείο ανάπτυξης και ανοίγματος, έχει να κάνει με το πώς εκπαιδεύουμε το βασικό “εργαλείο” της νόησης, δηλαδή το μυαλό μας.

Το θέμα “Ρεφλεξολογία και έρευνα”, είναι κάτι που με απασχολεί και με ενδιαφέρει από την αρχή της ενασχόλησης μου με τη Ρεφλεξολογία. Από τις πρώτες ώρες της σπουδής μου, σε κάθε νέα πληροφορία, έψαχνα και αναρωτιόμουν το πώς και το γιατί.

Όταν άρχισα να ασκώ τη Ρεφλεξολογία, σε κάθε περίπτωση, σημείωνα τις αντιδράσεις και την εξέλιξη της πορείας των συμπτωμάτων.
Στην αρχή της πορείας μου, ήταν αναγκαίο να αποδείξω στον εαυτό μου αρχικά, ότι αυτή η μέθοδος ήταν αποτελεσματική σε όσα πρεσβεύει ότι είναι.
Ήταν απολύτως αναγκαίο – για λόγους προσωπικής ηθικής – να ξέρω και να βεβαιωθώ, μέσα από την προσωπική μου εμπειρία και όχι μόνο επειδή το διάβασα ή το άκουσα ή το διδάχθηκα, ότι πράγματι, η ρεφλεξολογία, μπορούσε να λειτουργήσει στα πεδία και με τον τρόπο που λέει ότι μπορεί.

Το επόμενο ερώτημά μου ήταν “Πως δουλεύει η Ρεφλεξολογία;” Για να πάρω τις απαντήσεις σ αυτό, αποδείχθηκαν πολύτιμες οι έρευνες που έκαναν άλλοι για μένα. Οι έρευνες για τις οποίες, κάποιοι άλλοι διέθεσαν χρόνο, αφοσίωση και χρήματα, ώστε να μπορώ να πάρω τις απαντήσεις που είχα ανάγκη.

Έτσι, καταλήγω στο ερώτημα “Χρειάζεται η έρευνα σχετικά με τη Ρεφλεξολογία και γιατί;”

Αυτό όμως θα είναι το θέμα ενός επόμενου post.